با كه گويم راز دل را، كس مرا همراز نيست * از چه جويــــم سِرّ جان را، دربه رويم باز نيست

نـــاز كن تا مى‏توانى، غمزه كن تا مى‏شود * د ردمنـــــــــدى را نديدم، عــاشق ايـن ناز نيست

حلقـــــه صــــوفى و دير راهبم هرگز مجوى * مــــــــــــرغ بــال و پر زده، با زاغ هم‏پرواز نيست

اهل دل، عـــــــاجز زگفتار است با اهل خرد * بــــــى‏زبان بـا بى‏دلان هرگز سخن پرداز نيست

سربده در راه جانان، جان به كف سرباز باش * آنكـه سر در كــــــــوى دلبر نفكند، سرباز نيست

عشق جانان ريشه دارد در دل، از روز اَلَست * عشــــق را انجــــــام نبــود، چون ورا آغاز نيست

اين پريشان حالــى از جام "بلى" نوشيده ام * ايـــن "بلــى" تا وصل دلبر، بى بلا دمساز نيست

بـــــــر ســــــر كوى تو اى مى زده، ديوانه شدم       عقل را رانـــــدم و وابستــــه ميخانه شدم

دور آن شمــــع دل افـــــــــــــروز چو پروانه شدم        بـــــه هــواى شكن گيسوى تو شانه شدم

درد دل را بــــــه كـــــــــــه گويم كه دوايى بدهد

مــن كـــــــه درويشم، ميخانه بود منزل من      دوستــــــــىّ رُخش آميختـــــــه انــــــدر گِل من

از همـــه مُلك جهان، ميكده شد حاصل من       حــــــق ســــــــرافكنــــده شود در قِبَل باطل من

كــــاش ميخــانه به اين تشنه صفايى بدهد

مـــــــــژده اى ســـــــــاكن بتخانه كه پيروز تويى      يـــــارِ آتشكــــــده مستِ جهـــــانسوز تويى

خـــــــــادم صـــــــــــومعه فتنــــــــه برافروز تويى      واقفِ ســـــــرّ صنمخـــــــانه مـــــرموز تويى

شــــــــايد آن شــــــاه، نــــوايى به گدايى بدهد

ســـــر و سرّى است مرا با صنم باده فروش       گفت و گويــــى است كه نايش برسد بر دل گوش

پيــــر صاحبدل ما گفت: "ازين رمز، خموش !      هـــــــر دو عالــــــم نكشد بــــــــار امانت بر دوش

دست ‏تقــــــدير بـــــه ميخواره نوايى بدهد"

اى گـــل بـــــــــاغ وفـــــــــــــا، درد مرا درمان كن      جـــــرعــــــــه اى ريز و مرا بنده نافرمان كن

راز ميخوارگــــــــى‏ام از همــــــــــه كس پنهان كن       گــــــوشه چشم به حال من بى‏سامان كن

باشد آن شــــــــاهد دلــــــــــــــدار سرايى بدهد

يــــــادگارى كه در آن منزل درويشان است      درد عشــــــــــــــــّاق قلندر به همين درمان است

طـــــــاير قدس بر اين منزلِ دل، دربان است      حضرت روحِ قُدُس منتظــــــر فــــــرمــــــــان است

تــــا كـــــه درويش خـــــرابات صلايى بدهد

پـــــــرده بــــــــــرداشت ز اســــرار ازل، پيـــر مغان      بــــــاز شد در بـــــــرِ رندان، گره فاشِ نهان

راز هستــــــى بگشــــــود از كـــــــــــرم درويشان      غــــــم فـــــــــــرو ريخت ز دامان بلند ايشان

دوست شــــــايد كـــــــــــه به دريوزه ردايى بدهد

ســــــاغر از دست من افتاد، دوايى برسان      راه پيـــــدا نكنــــــم، راهنمــــــايى بــــــرســـــان

گــــــــر وفايـــــى نبود در تو، جفايى برسان       از مــــــن غمــــــــزده بـــــر پير، ندايـــى برسان

كــــه به ايــن مى زده در ميكده جايى بدهد

ترجیع بندی از امام خمینی رضوان الله تعالی علیه:

  

خم را بگشا به روى مستان،     بیــزار شو از هـــوا پرستان

 

از مــن بپذیر رمـــــز مستى ،     چون طفل صبور، در دبستان

 

آرام ده گُــل صفــــــــا باش،     چـون ابــــر بهار در گلستان

 

تـاریخچــــــــه جمال او شو،     بشنو خبر هــــــزار دستـان

 

بردار پیالـــــه و فرو خـــوان،     بر مى زدگـان و تنگدستـان

 

اى نقطه عطف راز هستى

 

بر گیر ز دوست، جام مستى

 

من شاهد شهر آشنــایم،     من شـاهـم و عـاشق گدایـم

 

فرمانده جـمع عاشقــانم،     فـــرمانـبر یــــار بیـــــوفایــــم

 

از شهر گذشت نام و ننگم،     بــــازیــــچـه دور و آشنــــایم

 

مست از قـدح شراب نابم،     دور از بـــــرِ یــــــار دلــــربایم

 

ســازنده دیر عاشقـــــانم،     بـــازنـــــده رنـــد بینــوایـــم

 

این نغمه بر آمد از روانـــم،     از جــان و دل و زبـان و نایم

 

اى نقطه عطف راز هستى

 

بر گیر ز دوست، جام مستى

 

رازى است درون آستینــــم،     رمزى است بـرون ز عقل و دینم

 

در زمره عاشقان سر مست،     بـــى قیــد ز عــــار صلح و كینم

 

در جـرگـه طیــــر آسمـــانم،     در حـــلقــه نــــمــلــه زمینـــــم

 

در دیده عـــاشقان، چنــانم،     در مــنظـــــر سالـــكـان، چنینـم

 

دلبـــــــــاخته جـــــمال یارم،     وارستــــــه ز روضــــــه بــــرینم

 

با غــــــمزه چشم گلعذاران،     بیــــــزار ز نـــــاز حـــــور عــینـم

 

گــویم به زبـان بى‏زبـــــــانى،     در جمــــــع بتــــان نــــــازنینـم

 

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

 

برخاست ز عاشقى، صفیرى،     مى خواست ز دوست دستگیرى

 

او را بــه شـــــــرابخانـه آورد،     تا تـــوبه كنـد به دست پیـــــــرى

 

از عشق، دگــر سخن نگوید،     تا زنـــــده كنـــــد دلش فقیـــــرى

 

درویش صفت، اگـــر نباشى،     از دورى دلــبــــــــرت بـــــمیــرى

 

میخانه، نه جاى افتخار است،     جــــاى گنه است و سر به زیـرى

 

با عشوه بگو به جمع یاران،     آهستـــه، و لیك با دلیرى

 

اى نقطه عطف راز هستى

 

بر گیر ز دوست، جام مستى

 

اى صوت رســـــاى آسمانى،     اى رمز نـــــــداى جاودانى،

 

اى قله كوه عشق و عاشق،     وى مرشد ظاهر و نـهانى،

 

اى جلــــــوه كامل "انا الحق"،     در عــرش مُرفّع جــهــــانى،

 

اى موسى صَعْق دیده در عشق،     از جــــلــوه طـــور لامكانى،

 

اى اصل شجر، ظهورى از تو،     در پــــــرتو سرّ سَرمــدانى،

 

بر گوى به عشق، سرّ لاهوت،     در جمـــع قــــــلندران فانى

 

اى نقطه عطف راز هستى

 

بر گیر ز دوست، جام مستى

 

اى دور نـــــــمـــــاى پور آزر،     نــادیـــده افــول حق ز مــــــنظر

 

اى نار فراق، بر تـــــو گلشن،     شد بَـــرد و سلام از تــــــــو آذر

 

بـــردار حجـــــاب یـار از پیش،     بنمــاى رُخش چــــــــو گل مصوّر

 

از چهــــــره گلعذار دلــــــدار،     شد شهـــــــر قــــلندران، منّــور

 

آشفته چه گشت پیچ زلفش،     شد هر دو جهان، چـو گل معطّر

 

بر گــــوش دل و روان درویش،     بر گـــــــوى به صــــد زبان مكـرّر

 

اى نقطه عطف راز هستى

 

بر گیر ز دوست، جام مستى

 

در حلقه سالكـــــان درویش،     رنـــــــــدان صبـــور دورانــدیش

 

راهب صفتان جـــــام بر كف،     آن مى زدگـان فـارغ از خویش

 

در جمله زاهدان و مى‏نوش،     در صـــورت عـالـمان و بد كیش

 

در راه رسیدن به دلـــــــدار،     بیگـــانــــه بـود ز نوش یا نیش

 

فارغ بود از جهان، به جامى،     در خلــــوت مى‏خورانِ دلریش

 

فریاد زند ز عشق و مستى،     بر پــاكـــــدلان مـرده از پیش

 

اى نقطه عطف راز هستى

 

بر گیر ز دوست، جام مستى

قطعه شعری از دیوان حضرت امام خمینی رضوان الله تعالی علیه:

غم مخور، ايّام هجران رو به‏پايان مى‏رود

اين خمـــارى از سر ما مــــى‏گساران مى رود

پــــرده را از روى ماه خويش، بالا مى‏زند

غمزه را سر مى‏دهد، غم از دل و جان مى‏رود

بلبل انـــدر شاخسار گل هويدا مى‏شود

زاغ بـــا صـــد شرمســـارى از گلستان مى‏رود

محفل از نــــور رخ او نورافشان مى‏شود

هر چـــه غيـــر از ذكــر يار، از ياد رندان مى‏رود

ابرها از نـور خـورشيد رخش پنهان شوند

پــــرده از رخســــار آن سرو خـــرامان مى‏رود

وعده ديــدار نزديك است، ياران مژده باد

روز وصلش مـــــى رسد، ايّام هجران مى‏رود